Κάλεσμα στη Διεθνιστική Συνδιάσκεψη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στη Νάπολι

Ας σταματήσουμε την κούρσα των καπιταλιστών προς τον πόλεμο με το διεθνιστικό ταξικό μέτωπο των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο.

Κάλεσμα στη Διεθνιστική Συνδιάσκεψη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου: 13-15 Ιουνίου στη Νάπολη (Ιταλία)

Ογδόντα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η παγκόσμια εργατική τάξη αντιμετωπίζει, όπως ποτέ άλλοτε, μια κοινή και ζοφερή προοπτική: την προοπτική ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, η οποία είναι εμφανής στην άμεση παρέμβαση των καπιταλιστικών δυνάμεων σε αλληλένδετες συγκρούσεις. H καθεμία από αυτές αυξάνει τη στρατιωτικοποίησή, όχι μόνο μέσω στρατιωτικών προϋπολογισμών αλλά και μέσω της αυξανόμενης εσωτερικής καταστολής, επιδιώκοντας να προετοιμάσει τις συνθήκες για να στείλει τους εργάτες να πεθάνουν για τα συμφέροντα των «δικών τους» καπιταλιστικών κρατών. Πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, οι αστοί ιδεολόγοι διακήρυξαν την τελική νίκη του καπιταλισμού με την πλήρη ενσωμάτωση των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Αυτή η ενσωμάτωση, ωστόσο, δεν ήταν το «τέλος της ιστορίας», αλλά αύξησε τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και οδήγησε σε μια ανεπίλυτη κρίση από το 2008, η οποία τροφοδοτεί την παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, των οποίων το κράτος, ο στρατός και το νόμισμα βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στην καρδιά του σημερινού συστήματος παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ως ηγεμονικής δύναμης.

Είναι η αυξανόμενη καπιταλιστική κρίση, αποτέλεσμα των ανυπέρβλητων αντιφάσεων του συστήματος, που υπονομεύει την κυριαρχία των καπιταλιστών πάνω στη συσσώρευση κεφαλαίου και την κοινωνική αναπαραγωγή, και τους ωθεί να καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο στη χρήση κρατικής υποστήριξης μέσω δασμών, κυρώσεων, εμπάργκο, οπλοποιώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το χρήμα και τα νομίσματα. Τα μεγάλα διεθνικά μονοπώλια από τις παλιές κυρίαρχες χώρες της Δύσης αντιμετωπίζουν τους νέους μονοπωλιακούς ανταγωνιστές που εμφανίζονται στις «αναδυόμενες» καπιταλιστικές χώρες, με πρώτη την Κίνα, αλλά ταυτόχρονα συγκρούονται και μεταξύ τους, όπως έχουμε δει με το Brexit και την τάση προς διάσταση του ΝΑΤΟ μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, και τις εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Καναδά. Σε αυτόν τον οικονομικό αγώνα, που λαμβάνει νέες μορφές, καταστρέφουν τους πολιτικούς, εμπορικούς και χρηματοπιστωτικούς θεσμούς που τους επέτρεψαν να κυβερνούν τον κόσμο από την μεταπολεμική περίοδο. Και μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αυτός ο οξύς ανταγωνισμός μεταφέρεται και σε στρατιωτικό επίπεδο: ένας γενικευμένος αγώνας επανεξοπλισμού προετοιμασίας για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ τροφοδοτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη γενοκτονία στη Γάζα, τους πολέμους στο Σουδάν και το Κονγκό - για να αναφέρουμε μόνο τους πιο αιματηρούς.

Ο κοινός στόχος σε αυτούς τους βιομηχανικούς, εμπορικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους είναι η αρπαγή μεγαλύτερου μεριδίου του πλούτου που παράγεται μέσω της εκμετάλλευσης των εργατών, των φτωχών αγροτών και της φύσης παγκοσμίως. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις συσπειρώνονται γύρω από τις δύο μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις: τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, οι οποίες βρίσκονται στο επίκεντρο της μάχης, ενώ οι εντάσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, ακόμη και της Ιαπωνίας, εντείνονται. Οι ευθυγραμμίσεις μεταξύ των δυνάμεων μετατοπίζονται, όπως φαίνεται στην απόφαση να διογκωθούν οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί των ευρωπαϊκών χωρών ή στη συζήτηση για μια εμπορική συμφωνία μεταξύ Κίνας, Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας.

Οι ΗΠΑ του Τραμπ, για να ανακτήσουν την φθίνουσα υπεροχή τους, πιέζουν τον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων τους, να υποταχθούν στα συμφέροντά τους με μια γκανγκστερική πολιτική λεηλασίας ορυκτών, πετρελαίου, του πλούτου άλλων λαών. Δεν εγκαταλείπουν τη στρατηγική τους για προώθηση εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας, αν και ο κατάλογος των στρατιωτικών τους ηττών είναι μακρύς, ξεκινώντας από το Βιετνάμ πριν πενήντα χρόνια, για να φτάσει στη σημερινή Ουκρανία. Υπάρχει επίσης άμεση σύνδεση μεταξύ των προτάσεων του Τραμπ για πόλεμο και εδαφική επέκταση με τη φασιστική προσπάθεια του να στρατιωτικοποιήσει την κοινωνία: η υστερία κατά των μεταναστών και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι μέρος της κοινωνικής πειθαρχίας για πόλεμο που εκφράζεται πλήρως από την ακροδεξιά η οποία προωθείται διεθνώς από το μπλοκ εξουσίας του Τραμπ.

Η Κίνα, με βάση την αυξανόμενη υπεροχή της στον κατασκευαστικό τομέα και το οικονομικό της πλεόνασμα, υψώνει τη σημαία του ελεύθερου εμπορίου και δελεάζει άλλες καπιταλιστικές τάξεις σε επιχειρηματικές συμφωνίες στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας Παγκόσμιας Ανάπτυξης του Πεκίνου (γιγαντιαία λιμάνια, μεγάλα έργα μεταφορών/ενέργειας κ.λπ.) που αφήνουν τους ντόπιους εργαζόμενους υπό μαζική εκμετάλλευση. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να υπερασπιστούν τη λεηλασία και τη στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης, της υποσαχάριας Αφρικής και άλλων περιοχών του κόσμου, ενώ παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας, της πολυμέρειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αντίθεση με την αλαζονεία του Τραμπ.

Η υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα, μαζί με τις εδαφικές προσαρτήσεις στη Δυτική Όχθη, τη Συρία και τον Λίβανο για τη δημιουργία ενός «Μεγάλου Ισραήλ», αποτελούν μέρος της ίδιας διεθνούς αντιπαράθεσης και λειτουργούν ως όπλο που στρέφεται εναντίον της Κίνας. Απορρίπτουμε τους βομβαρδισμούς και τις απειλές κατά της Υεμένης και του Ιράν που εντείνουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ταυτόχρονα, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η εκδίωξη του Σιωνισμού δεν θα προέλθει από τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, τα οποία έχουν συνεργαστεί μαζί του με διαφορετικούς τρόπους από την ίδρυσή του, αλλά από τον ενιαίο σοσιαλιστικό αγώνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών της Μέσης Ανατολής. Χαιρετίζουμε την εργατική και λαϊκή εξέγερση ενάντια σε αυτά τα καθεστώτα, όπως έχουμε δει στον Λίβανο και την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η οποία έχει εξοντώσει μια ολόκληρη γενιά γενναίων επαναστατών αγωνιστών και καταπιέζει ανελέητα την εργατική τάξη, τις φτωχές μάζες και τις γυναίκες σε αυτή τη χώρα, ενώ υποκριτικά προσποιείται ότι υποστηρίζει την παλαιστινιακή υπόθεση.

Όλες οι μεγάλες και περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις ενισχύουν τους στρατούς τους, αυξάνοντας τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους με άγριες περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα. Από το σχέδιο των 800 δισεκατομμυρίων ευρώ της ΕΕ έως τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων ΗΠΑ, και τη σταθερή ετήσια ανάπτυξη των εξοπλιμών της Κίνας κατά 7,2%, ενώ η Ιαπωνία αναθεωρεί το Σύνταγμα αφοπλισμού της και αναπληρώνει τον χρόνο που χάθηκε ως ηττημένη δύναμη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η ολοένα και πιο έντονη και επιταχυνόμενη τάση προς τον πόλεμο είναι η μόνη «λύση» που μπορεί να δώσει η καπιταλιστική τάξη στην ιστορική κρίση του κοινωνικού της συστήματος - μια κρίση στη διαδικασία συσσώρευσης και στην πολιτική διεθνή τάξη που για πρώτη φορά στην ιστορία είναι συνυφασμένη με μια επικείμενη κλιματική καταστροφή και μια άνευ προηγουμένου κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής και των κοινωνικών σχέσεων, με μια εντυπωσιακή και διαβρωτική εξάπλωση του ατομικισμού και της βίας στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Αυτές οι συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων γίνονται επίσης ολοένα και πιο βίαιες στη Λατινική Αμερική, κυρίως ως αποτέλεσμα της πίεσης των ΗΠΑ για περιορισμό των κινεζικών οικονομικών συμφερόντων και της πολιτικής επιρροής στην ήπειρο, ενώ οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες υπόκεινται σε μέτρα λιτότητας και κακουχίες υπό δεξιές κυβερνήσεις όπως αυτή του Μιλέι στην Αργεντινή. Για τους Λατινοαμερικανούς εργάτες και αγρότες, η εναλλακτική λύση δεν έγκειται στην ευθυγράμμιση με τις χώρες BRICS. Ακόμη και χώρες που έχουν βιώσει μεγάλες επαναστάσεις, εξεγέρσεις και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες (Κούβα, Νικαράγουα, Βενεζουέλα) βιώνουν αντιδραστικές υποχωρήσεις, καθώς εντάσσονται σε ένα στρατόπεδο που είναι ενάντια στη Δύση, αλλά σαφώς ακολουθεί τους κανόνες της οικονομίας της αγοράς με εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στο εσωτερικό τους. Η κοινή μάχη για την εκδίωξη παλιών και νέων καπιταλιστικών δυνάμεων συνδέεται με τον αγώνα για τη σοσιαλιστική ενότητα της Λατινικής Αμερικής. Αυτή τη στιγμή είναι απαραίτητο και επείγον να αντιμετωπίσουμε την απειλή εκδίωξης των Λατινοαμερικανών μεταναστών από τον Τραμπ σε συμμαχία με τους εργάτες που αγωνίζονται εντός των ΗΠΑ.

Ο καπιταλισμός μπορεί να προσφέρει μόνο αυτή τη ζοφερή εικόνα. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνθρωποι γενικότερα υποφέρουν από αυτόν τον σκληρότερο ανταγωνισμό όσον αφορά την αυξημένη εκμετάλλευση και τις περικοπές στο κοινωνικό κράτος, ενώ σκοτώνονται, τραυματίζονται και εκτοπίζονται από πολέμους. Παρά το τεράστιο μίσος και την αντίσταση που προκαλούν οι κυβερνήσεις της πείνας και των πολέμων, μέχρι σήμερα, η αντίδραση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μαζών δεν είναι αρκετή για να σταματήσει αυτή την κούρσα προς την άβυσσο, λόγω και της πολιτικής χρεοκοπίας της λεγόμενης «Αριστεράς», η οποία πλέον έχει ενσωματωθεί πλήρως στο καπιταλιστικό κατεστημένο.

Στις ιμπεριαλιστικές χώρες, καθώς και στον «παγκόσμιο Νότο», τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «Αριστεράς», υποστηρίζουν τις προετοιμασίες για πόλεμο και τα μέτρα κατά της εργατικής τάξης. Έχουν ταχθεί με το «στρατόπεδο» στο οποίο ανήκουν οι χώρες τους, με μια μειοψηφία να κλείνει το μάτι στο αντίθετο καπιταλιστικό στρατόπεδο. Και όλοι τους κάνουν ελιγμούς για να σύρουν τους εργάτες πίσω τους με απειλές και εξαπάτηση.

Αυτή η ενσωμάτωση της πολιτικής και συνδικαλιστικής ηγεσίας της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό κράτος έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις, τις απεργίες και τις μαζικές διαδηλώσεις κατά των κατασταλτικών πολιτικών και των πολιτικών λιτότητας σε διάφορες περιοχές του κόσμου, καθώς και με την παγκόσμια εμφάνιση του τεράστιου κινήματος κατά της σιωνιστικής γενοκτονίας, για την υποστήριξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του δικαιώματος των Παλαιστινίων να επιστρέψουν στα σπίτια και τις γη τους, όπου οι νέοι και οι φοιτητές διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο.

Οι οργανώσεις μας είναι από τις λίγες που τόλμησαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και αντιτίθενται σταθερά και στα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στον πόλεμο της Ουκρανίας καθώς και σε όλες τις άλλες συγκρούσεις, λαμβάνοντας μέτρα για την οικοδόμηση του διεθνιστικού προλεταριακού στρατοπέδου. – ένα στρατόπεδο που προοπτικά περιλαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Το Συνέδριο που συγκαλούμε στη Νάπολη στις 14 και 15 Ιουνίου αποτελεί ένα βήμα μπροστά σε αυτό το έργο οικοδόμησης, το οποίο μερικοί από εμάς ξεκινήσαμε σε προηγούμενες συναντήσεις, όπως το σημαντικό Συνέδριο του Μπουένος Άιρες το 2024. Καλούμε να ενταχθούν όλοι όσοι βασίζονται και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην εργατική τάξη και τους αγώνες της, όχι στη δύναμη οποιουδήποτε υπάρχοντος κράτους - όλα είναι καπιταλιστικά κράτη. Είμαστε αντίθετοι στον εθνικισμό που συνδέει τους εργάτες με τους εκμεταλλευτές τους, προτάσσοντας τον διεθνισμό, που ενώνει τους εργάτες με τους συναδέλφους τους σε άλλες χώρες.

Η απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω ενός αγώνα με επικεφαλής την εργατική τάξη, ποτέ τους καπιταλιστές. Αν ενωθούμε διεθνώς, θα γίνουμε μια δύναμη, μια πολύ μεγάλη δύναμη, και θα προσελκύσουμε την υποστήριξη των εκμεταλλευόμενων μαζών σε όλες τις χώρες. Η τεράστια δυναμική του μετώπου αγώνα μας φάνηκε ακριβώς στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που ξεσήκωσε η παλαιστινιακή αντίσταση.

Ο πιο επείγων αγώνας μας είναι ενάντια στον επανεξοπλισμό, τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, τις περικοπές της πολεμικής οικονομίας στην κοινωνική πρόνοια, και ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που προετοιμάζονται για τον πόλεμο, καθώς και ενάντια στον «εσωτερικό πόλεμο» για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων, τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών, την απόδοση όλων των κακουχιών σε αυτούς για να διχάσουν την εργατική τάξη. Ο μιλιταρισμός συμβαδίζει με την κρατική καταστολή, ενώ ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο/δικαστική εξουσία παίρνει μια αντιδραστική κατεύθυνση ενάντια στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Η επικίνδυνη τάση της ανόδου της ακροδεξιάς σε μια σειρά από χώρες γίνεται ο πολιορκητικός κριός του αστικού συστήματος εξουσίας, προκειμένου να υποτάξει την τάξη στο έθνος. Αυτή η άνοδος είναι μια έκφραση της επιθετικότητας του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και των τάσεων αμφισβήτησης της καπιταλιστικής πολιτικής και κυριαρχίας. Ενάντια στην ακροδεξιά ατζέντα, ο αγώνας για πραγματική ισότητα γυναικών και ανδρών, ο αγώνας ενάντια στην ατομική και συλλογική πατριαρχία, ο αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές διακρίσεων κατά των εθνικών μειονοτήτων και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του αγώνα μας. Η ακροδεξιά έχει αναδυθεί χάρη στις κοινωνικές καταστροφές που προκαλούνται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την αποκήρυξη της ταξικής πάλης από τις οργανώσεις του παλιού εργατικού κινήματος. Η ταξική συνεργασία δεν είναι η απάντηση σε αυτό, μόνο το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, στους δρόμους, στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, μπορεί να απαντήσει σε κάθε χτύπημα και να νικήσει τις επιθέσεις τους.

Στις ιμπεριαλιστικές χώρες «ο κύριος εχθρός είναι μέσα στην πατρίδα μας» και πουθενά ο καπιταλιστής «εχθρός του εχθρού μας» δεν είναι φίλος μας!

Η κυβέρνηση Τραμπ αναδιατάσσει τα χαρτιά, ρίχνοντας πλήγματα στους Βορειοαμερικανούς εταίρους και τους Ευρωπαίους συμμάχους, προσπαθώντας να παρασύρει τη Ρωσία σε μια συμφωνία διχοτόμησης της Ουκρανίας, αφήνοντας τους άπληστους Ευρωπαίους πολεμοκάπηλους στην άκρη. Ο Ζελένσκι δεν ενσαρκώνει έναν αγώνα για εθνική άμυνα. Αντίθετα, είναι μια μαριονέτα του ΝΑΤΟ, που αφήνει την τύχη της Ουκρανίας στα χέρια των κυρίων του. Είτε ο Πούτιν κάνει ποτέ τη συμφωνία «ειρήνης» είτε όχι, το αποτέλεσμα θα είναι η ληστεία, το μόνο πιθανό αποτέλεσμα - εκτός από την επανάσταση - ενός ληστρικού πολέμου. Εάν πράγματι συμφωνηθεί μια συνθήκη αποικιακής λεηλασίας, αυτό δεν θα εμποδίσει την πορεία προς τον πόλεμο μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων. Υποστηρίζουμε την αδελφοποίηση Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών και εργατών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και υποστηρίζουμε την ανατροπή των καθεστώτων Ζελένσκι και Πούτιν, τα οποία είναι από κοινού αντεργατικά και αντικομμουνιστικά, ενάντια στην Επανάσταση του 1917 και την πολιτική του Λένιν στο εθνικό ζήτημα.

Αντιστεκόμαστε σθεναρά στις πολιτικές εκφοβισμού των ΗΠΑ για την MAGA, καθώς και στις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες που η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να αναστήσουν, είτε καταφέρουν ποτέ να οικοδομήσουν τις αντιδραστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, είτε, αν -πιθανότατα- επανεξοπλιστούν ξεχωριστά μέχρι τα δόντια για να προωθήσουν τα ξεχωριστά - και ανταγωνιστικά - συμφέροντά τους. Αντιστεκόμαστε σθεναρά στον επανεξοπλισμό της Ιαπωνίας για να αντιμετωπίσει την Κίνα σε συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Καταγγέλλουμε τη σημερινή καπιταλιστική Κίνα, η οποία δεν είναι απόγονος της Κινεζικής Επανάστασης, αλλά της καπιταλιστικής αντεπανάστασης, ο καταπιεστής της μεγαλύτερης εργατικής τάξης στον κόσμο με αστυνομικό κράτος Τεχνητής Νοημοσύνης και ένας παράδεισος για τους δισεκατομμυριούχους στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ. Ούτε μπορούμε να υποστηρίξουμε με καμία μορφή το στρατιωτικό κράτος της Ρωσίας που χρησιμοποιεί τους φτωχότερους νέους της ως κρέας για τα κανόνια με στόχο να αποκαταστήσει την αυτοκρατορία των τσάρων μαζί με τον αντιδραστικό της ρόλο. Το σχέδιο BRICS δεν είναι μια «πολυμερής» εναλλακτική λύση στον δυτικό ιμπεριαλισμό, αλλά ένα αντιφατικό μπλοκ αντιδραστικών και εκμεταλλευτικών κρατών.

Αντιμέτωποι με τους πολέμους των κυβερνήσεών μας, υιοθετούμε τις καλύτερες σοσιαλιστικές παραδόσεις του επαναστατικού ντεφετισμού, υποστηρίζουμε τη συναδέλφωση μεταξύ των στρατιωτών σε αντίθετα μέτωπα, τον μετασχηματισμό του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επανάσταση που, ανατρέποντας την κυριαρχία του κεφαλαίου και εγκαθιδρύοντας την εργατική εξουσία, θα βάλει τέλος στην εκμετάλλευση και τους πολέμους, αφιερώνοντας τις παραγωγικές δυνάμεις στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι στην απληστία και τα κέρδη των λίγων.

Οι οργανώσεις που υπογράφουν έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να χτίσουν το προλεταριακό επαναστατικό στρατόπεδο. Σκοπεύουμε να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την αναγέννηση μιας νέας προλεταριακής Διεθνούς που θα διαφυλάσει όλες τις μεγάλες μάχες του παρελθόντος, τόσο τις κερδισμένες όσο και τις χαμένες. Ο αγώνας για μια επαναστατική Διεθνή είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την οικοδόμηση, σε κάθε μία από τις χώρες μας, επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης. Και μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτό το μονοπάτι μόνο απαγορεύοντας κάθε μορφή σοβινισμού και οπορτουνισμού. Περισσότερες οργανώσεις θα ενταχθούν, καθώς οι πρωτοπορίες των εργατών επιλέγουν να υπερασπιστούν όχι μόνο έναν δίκαιο μισθό, αλλά και να βάλουν τέλος στη μισθωτή δουλεία και να απορρίψουν το να γίνουν βορά για τα κανόνια των εκμεταλλευτών τους.

• Όχι στον επανεξοπλισμό και τον πόλεμο! Σταματήστε τη γενοκτονία στη Γάζα και τον πόλεμο στην Ουκρανία, το Σουδάν, το Κονγκό!

• Υπεράσπιση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και μείωση των ωρών εργασίας: λίγότερη δουλειά, δουλειά για όλους!

• Ελευθερία σε όλους τους κρατούμενους και τους πολιτικά διωκόμενους!

• Ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων και των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό και τον φασισμό!

• Για την εξουσία των εργατών και των εκμεταλλευόμενων μαζών! Ας αγωνιστούμε για μια αταξική κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση! Ας αγωνιστούμε για τον διεθνή σοσιαλισμό!

• Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!

Το κάλεσμα υπογράφουν ήδη μια σειρά οργανώσεις από πολλές χώρες.

Η Κομμουνιστική Απελευθέρωση συμμετέχει ως συνδιοργανωτής στη Διεθνή Συνάντηση της Νάπολι, με πολυμελή αντιπροσωπεία.