Οι ναυτεργάτες επιστρέφουν στα καράβια με το κεφάλι ψηλά !

Η ιστορική δεκαήμερη απεργία της ΠΕΝΕΝ στην Πάτρα, ανοίγει δρόμους για την ανεξάρτητη νικηφόρα οργάνωση των αγώνων, ενάντια σε κυβέρνηση-κεφάλαιο.

Για ένα νέο κίνημα εργατικής απελευθέρωσης

Η 10ημερη απεργία της ΠΕΝΕΝ ολοκληρώθηκε με μεγάλη νίκη των ναυτεργατών απέναντι σε εφοπλιστές, κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του κράτους. Η νίκη αυτή συνιστά τεράστια επιτυχία για όλο το μαχόμενο, ταξικό, εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, καθώς δείχνει πως υπάρχουν δυνατότητες για διεκδικήσεις και κατακτήσεις από τους εργαζομένους ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, σπάζοντας την μέγγενη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας, ανοίγοντας νέους δρόμους για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Είναι τεράστια η έμπνευση που δίνουν οι ναυτεργάτες σε όλη την εργατική τάξη της χώρας με την πολυήμερη απεργία τους. Αυτός ο αγώνας μπόρεσε να γίνει νικηφόρος, γιατί τα αιτήματα που πρόβαλλε πατούσαν γερά στην καθημερινότητα γαλέρας που έχουν επιβάλλει οι εφοπλιστές στα καράβια και παράλληλα συγκρούονταν με την πολιτική της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Παράλληλα, υιοθέτησε μαχητικές μορφές πάλης και είχε αταλάντευτη διάθεση να πάει τον αγώνα μέχρι τέλους! Οι απεργιακές επιτροπές και οι καθημερινές συνελεύσεις έδειξαν ότι η εργατική δημοκρατία είναι απαραίτητο συστατικό για να έχει ένας αγώνας διάρκεια και αποτελεσματικότητα. Η ηρωική μαχητικότητα και ενότητα των πληρωμάτων, η συντονισμένη δράση από κοινού με το σωματείο της ΠΕΝΕΝ καθώς και η ανυπακοή στο άθλιο αντεργατικό οπλοστάσιο του Νόμου Χατζηδάκη και των άλλων νόμων «έσπασε» την αδιαλλαξία του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – εφοπλιστών.

Τα παραπάνω, πέρα από συστατικά για την νικηφόρα έκβαση του αγώνα, μπορούν να γίνουν καταλύτης για έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Επιβεβαιώνεται πως ο ρόλος του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, που έχει αγκαλιάσει την γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και εκφράζει τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του εντός των συνδικάτων, είναι αντίπαλος των εργαζομένων. Η ξεπουλημένη ΠΝΟ, όπως και η ΓΣΕΕ, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή σε πλήρη αντίθεση με τις απεργία και τις διεκδικήσεις καταγγέλλοντας την (!) επαναλαμβανόμενα. Ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός έδωσε ρεσιτάλ απεργοσπασίας, επιβεβαιώνοντας πως είναι συνεταιράκι των εφοπλιστών και της κυβέρνησης σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Το παράδειγμα της ΠΕΝΕΝ, ενός πρωτοβάθμιου ταξικού σωματείου, με δεκαετίες αγωνιστικής παράδοσης στον ναυτεργατικό κλάδο, δείχνει πως χρειάζεται να ενισχυθεί η προσπάθεια για ανεξάρτητη οργάνωση των πραγματικά ταξικών δυνάμεων από την εργοδοσία και τα τσιράκια της!

Συμβολή στην ανάπτυξη και περιφρούρηση της απεργίας είχε η αλληλεγγύη σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και εργατικών συλλογικοτήτων. Από την πρώτη μέρα της απεργίας, τα μέλη της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας, το ΣΕΡΕΤΕ Αχαΐας, αλλά και φοιτητικοί σύλλογοι βρέθηκαν μαζί με το κλιμάκιο στην ΠΕΝΕΝ, μπροστάρηδες στην οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας. Τα μέλη της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης της νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε Πάτρα και Ηγουμενίτσα, έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για την πολιτική και οργανωτική ενίσχυση του απεργιακού αγώνα, απευθύνοντας πλατύ κάλεσμα ενίσχυσης της απεργίας σε όλες τις αγωνιστικές πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις, κάτι που οδήγησε στην συγκρότηση τvn Επιτροπών Αλληλεγγύης στην απεργία των Ναυτεργατών σε Πάτρα και Ηγουμενίτσα.

Η στήριξη της απεργίας από τις παραπάνω δυνάμεις εκφράστηκε αποφασιστικά και δίχως ταλαντεύσεις, από την πρώτη μέρα της απεργίας. Αντιθέτως η στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ καθ’όλη την διάρκεια της χαρακτηρίστηκε από ισχυρές ταλαντεύσεις, δείχνοντας τα όρια της ρεφορμιστικής του γραμμής μέσα στα συνδικάτα, αλλά και την αμηχανία του μπροστά σε απεργιακούς αγώνες επιθετικής διεκδίκησης, στην μεγαλύτερη απεργία που γνώρισε η πόλη της Πάτρας την τελευταία δεκαετία.

Ενώ κατάγγειλαν την διοίκηση της ΠΕΝΕΝ την πρώτη μέρα της απεργίας (!), ότι είναι «δεμένη στη ρυμούλκα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, στην ταξική συναίνεση και υποταγή», εν τέλει κάνοντας στροφή 180ο στροφή όταν φάνηκε ότι η απεργία δεν σταματάει, εντάθηκε η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και έγιναν συλλήψεις των απεργών, αναγκάστηκαν σε αναδίπλωση στηρίζοντας την απεργία πολιτικά και συνδικαλιστικά από την 4η ημέρα. Ακόμα όμως και όταν το Εργατικό Κέντρο Πάτρας, προκήρυξε απεργία σε όλα τα πληρώματα το Σάββατο 14/06 (6η μέρα απεργίας), ήταν πρωτοφανής ο ανοιχτά απεργοσπαστικός ρόλος των σωματείων ΠΕΜΕΝ-ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ, που δεν προκήρυξαν ποτέ απεργία (!), βάζοντας την σφραγίδα τους στο να μην απεργήσει κανείς από τα πληρώματα των μηχανικών.

Είναι πολύ μακριά από μας η λογική της «αποκλειστικότητας» και του «εμείς οι μόνοι συνεπείς". Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο μέλη και τοπικά στελέχη του Εργατικού Κέντρου και του ΚΚΕ, να προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα φέρνοντας την στα μέτρα τους, κρύβοντας τις παλινωδίες του Εργατικού Κέντρου και του ΠΑΜΕ υπάρχει μεγάλη απόσταση.

O αγώνας των ναυτεργατών έδειξε πως ο εργασιακός μεσαίωνας δεν είναι μια παγιωμένη κατάσταση αλλά ανατρέψιμη αν το στόχαστρο μπαίνει η πολιτική που την δημιουργεί και οι εκφραστές της. Έδειξε πως ο συλλογικός αγώνας και οργάνωση στους χώρους δουλείας με σωματεία ζωντανά, που θέτουν στο στόχαστρο το κεφάλαιο και τις κεντρικές επιλογές του είναι βασική προϋπόθεση για νικηφόρους αγώνες και διεκδικήσεις. Τέλος έδειξαν πως το βάρος των απειλών, των συλλήψεων και της καταστολής ανατρέπεται, όταν στο αντίβαρο μπαίνει η ταξική αλληλεγγύη και η αγωνιστική συμπαράσταση της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι εργατικές ανάγκες –ακόμη και οι στοιχειώδεις– μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο με το όπλο του «μαζικού εκβιασμού» και της ανατρεπτικής πάλης. Για αυτό, η μάχη για την αλλαγή των συσχετισμών προς όφελος της ρήξης με την κοινωνία της εκμετάλλευσης και προς όφελος της κοινωνικής χειραφέτησης δεν κρίνεται κυρίως στους συσχετισμούς εντός του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά κρίνεται πάνω απ' όλα στις εργατικές συνειδήσεις, στην αγωνιστική συμπεριφορά και πρακτική των εργαζομένων, στη στάση τους στους αγώνες, στη στάση τους εντός και εκτός των χώρων εργασίας. Κρίνεται στην πορεία διαμόρφωσης εργατικών αγώνων πραγματικά μαχητικών και ανατρεπτικών, που θα πηγαίνουν τους αγώνες μέχρι τέλους και θα επιφέρουν κατακτήσεις. Κρίνεται στην ικανότητα του εργατικού κινήματος να υπερβαίνει το αμιγώς συνδικαλιστικό επίπεδο και να κατακτά πιο συνολικό πολιτικό ρόλο συσπειρώνοντας γύρω του όλα τα λαϊκά στρώματα στην πάλη για το σύνολο των μεγάλων ζητημάτων (μισθοί, υγεία, παιδεία, πόλεμος, περιβάλλον), με την γραμμή του, την μαχητικότητά του, την οργάνωσή του και τελικά να «ηγείται» στην πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας.

Μέσα από αυτή την διαδικασία μπορεί να οικοδομηθούν συσπειρώσεις σωματείων, επιτροπών αγώνα κ.λπ. και στην πορεία να συγκροτηθεί ένα σταθερό «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα», που θα μπορεί να διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό και θα διαμορφώνει μια διαφορετική πορεία στους εργατικούς αγώνες. Η ανασυγκρότηση της Ταξικής κίνησης για την εργατική χειραφέτηση μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση ενισχύοντας την τάση χειραφέτησης των εργαζομένων μέσα στις σημερινές αντιπαραθέσεις και ταξικούς αγώνες.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΤΡΑΣ

30/6/2025