Ομιλία της Κ. Γκόντρα στο Studio

Ομιλία της Κωνσταντίνας Γκόντρα, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης στην κεντρική πολιτική εκδήλωση της οργάνωσης στο Studio newstar cinema στις 13 Νοέμβρη 2025:

Συντρόφισσες/σύντροφοι/συντρόφια,

Φίλοι και φίλες

Σχεδόν μια βδομάδα μετά την επέτειο της νίκης της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και λίγες μέρες πριν την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δύο μεγάλα γεγονότα, σε διαφορετικά σημεία του κόσμου σε πολύ διαφορετικές χρονικές περιόδους μας γεννούν πολύ κοινά ερωτήματα: υπάρχει κάποια ελπίδα σήμερα; Κάποια προοπτική;

Κάνουμε λοιπόν τη σημερινή εκδήλωση όχι μόνο υπό τη σκιά της εύθραυστης εκεχειρίας στην Παλαιστίνη, μιας εκεχειρίας που το Ισραήλ παραβιάζει με κάθε ευκαιρία,

όχι μόνο υπό τη σκιά ενός εργασιακού μεσαίωνα που ψηφίστηκε πρόσφατα με το 13ωρο,

ή υπό τη σκιά των διώξεων του κινήματος,

αλλά συζητάμε και υπό το φως αυτών των μεγάλων γεγονότων.

Αναλογιζόμενη τι θα έπρεπε να συζητήσουμε σήμερα έφερα στο νου μου εικόνες από τον κόσμο:

πρώτα απ΄ όλα από την γενοκτονία στην Παλαιστίνη, τα Τέμπη, την Γκιλφόιλ να έρχεται με αέρα θριάμβου για να εγκαινιάσει περίοδο νέων συμφωνιών ΗΠΑ-Ελλάδας, ένα μνημόνιο που μαίνεται πάνω από μια λεγόμενα ισχυρή χώρα της ΕΕ, τη Γαλλία.

Αναπόφευκτα εάν πάρουμε μια μία τις εικόνες του κόσμου, θυμίζουν κάτι από Black Mirror με τα δυστοπικά σενάρια για την πορεία του πλανήτη μοιάζουν πιθανά.

Είναι όμως αυτή όλη η εικόνα; Είναι πραγματικά τόσο αναπόφευκτη η καπιταλιστική βαρβαρότητα που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ακόμα και η αντικαπιταλιστική και η κομμουνιστική αριστερά, είναι στην καλύτερη κάποια ελεγχόμενη διαμαρτυρία; Έχει πλέον διαμορφωθεί ένας τέτοιος αρνητικός συσχετισμός που δεν υπάρχει επιστροφή και ούτε και κάποιος δρόμος ανατροπής;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που μας απασχολεί σήμερα και επειδή για εμάς η απάντηση είναι σαφής, θέλουμε να την στοιχειοθετήσουμε και να την περιγράψουμε.

Ας ξεκινήσουμε από τα δύσκολα, από τη δυστοπική πραγματικότητα που λέμε.

Αν έπρεπε να περιγράψουμε με λίγα λόγια την κοινωνική και πολιτική κατάσταση σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο τι θα ήταν αυτό που λέγαμε;

Γενοκτονία στην Παλαιστίνη με υποστηρικτές και συνένοχους στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και φυσικά την κυβέρνηση στη χώρα μας, συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία-Ρωσία, ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός που δεν σταματά, ενώ την ίδια ώρα, στεγαστική κρίση, ακρίβεια κι η καταστροφή του περιβάλλοντος μας λέει καθαρά: ο πλανήτης δεν αντέχει άλλο έτσι.

Και μέσα σε όλα αυτά μόνο στο παράδειγμα της Ελλάδας αν σταθούμε θα δούμε την ένταση της καταστολής -φυσική και ιδεολογική- αλλά και της παρακολούθησης και του ελέγχου σε όλα τα επιπεδά. Και μοιάζει ΟΧΙ απλώς λες και θέλουν να επιτεθούν σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ή αγωνιστές/αγωνίστριες ή κινήματα. Μοιάζει με κάτι πιο βαθύ, πιο σημαντικό. Μοιάζει λες και προετοιμάζονται για κάτι.

Έχουμε πειθαρχικά συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών. Στοχοποιήσεις όπως αυτή της συντρόφισσας Όλγας από τον Άδωνι. Προληπτική απαγόρευση συγκεντρώσεων για την Γκιλφόϊλ και συλλήψεις. Την ίδια ώρα διώκεται ο πρόεδρος του Σωματείου Λιμενεργατών του Πειραιά (ΕΝΕΔΕΠ) για κινητοποίηση κατά της φόρτωσης κοντέινερ με στρατιωτικό υλικό προς το Ισραήλ.

Και παράλληλα ένα σύνθημα σε ένα τοίχο κοστίζει 14μηνη φυλάκιση χωρίς αναστολή, τα ΜΑΤ χτυπούν και ψεκάζουν πότε δασκάλους, πότε γιατρούς μέσα στα νοσοκομεία, πότε παιδιά, φοιτήτριες/φοιτητές, ηλικιωμένους, εγκύους και μπουκάρουν στο Κάτω Πολυτεχνείο θυμίζοντας συνθήκες χούντας για να σπάσουν κατάληψη φοιτητικού συλλόγου μετά από γενική συνέλευση. Βλέπουμε ακόμα να ξοδεύουν πολύ χρόνο και πόρους και να εξαπολύουν λυσσαλέες επιθέσεις απέναντι σε καταλήψεις (όπως στον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο την ίδια στιγμή που στα Βορίζια εκτυλισσόταν μαφιόζικα χτυπήματα) ή να προφυλακίζουν επ΄ αόριστον τον Ρωμανό για μισό αποτύπωμα σε σακούλα

Ένα ερώτημα μας γεννιέται με όλα αυτά... Για τι προετοιμάζονται;

Γιατί βλέπουμε όλες αυτές τις εικόνες; Γιατί τέτοια στροφή στους πολέμους και την πολεμική οικονομία, γιατί τέτοια καταστολή παντού; -γιατί δεν είναι μόνο στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό, όπως είδαμε και με τον ICE στην Καλιφόρνια, όπως βλέπουμε στη Γαλλία, την Ολλανδία και αλλού-

Η εκτίμησή μας είναι πως είμαστε μπροστά σε μια επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση και μπροστά σε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο πολιτικής αλλά και κοινωνικής πόλωσης. Είμαστε σε εποχή αστικής αδιαλλαξίας και εισόδου σε πολεμική εποχή.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι εικόνες που μπορούν να αποδοθούν σε μια νεοφιλελεύθερη τρέλα του Μητσοτάκη στην Ελλάδα ή σε μια ακροδεξιά “εκτροπή” του Τραμπ στις ΗΠΑ.

Ζούμε σε μια εποχή που επιστρατεύουν κάθε μέσο για να μας πείσουν πως ο καπιταλισμός ευημερεί κι άλλη εναλλακτική δεν υπάρχει, όμως τελικά ο καπιταλισμός μοιάζει να ασθμαίνει.

Η παγκόσμια οικονομία σέρνεται, η ανάπτυξη βαλτώνει — ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει στα όρια της ύφεσης. Το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται, κι ως το 2027 θα φτάσει στο 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ η νέα χρηματιστηριακή φούσκα, αυτής της Τεχνητής Νοημοσύνης φοβούνται πως θα σκάσει.

Μας λένε πως «έρχεται η ψηφιακή εποχή», πως «η τεχνολογία είναι ευκαιρία». Πράγματι θα μπορούσε να είναι ευκαιρία. Όμως ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός κάνει την ευκαιρία εφιάλτη για τους εργαζόμενους, γιατί δεν αξιοποιεί την τεχνολογία για να μας λυτρώσει από τη σκληρή δουλειά. Κι έτσι νομοθετούν 13ωρα για την απόσπαση απόλυτης υπεραξίας και ξαναφέρνουν ακόμα πιο άγριες μορφές εκμετάλλευσης.

Στα κέντρα της καπιταλιστικής Δύσης — στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση — σχεδιάζουν την επόμενη «διέξοδο» τους: την πολεμική οικονομία, αλλά και τον ίδιο τον πόλεμο, τα πραξικοπήματα, ακόμα και επαναφορά των πυρηνικών δοκιμών από Πούτιν-Τραμπ.Ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ ξεπερνά το 1 τρις δολάρια για πολεμικές δαπάνες, ενώ η Ευρώπη μιλά για «rearm Europe» δηλαδή 800 δισεκατομμύρια για όπλα!Και όλα αυτά, τη στιγμή που εμείς μετράμε και το τελευταίο ευρώ για να βγει ο κάθε μήνας.

Το κράτος επιβάλλει μόνο φόρους, πρόστιμα, δημοσιονομικά μέτρα, ενώ για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ούτε λόγος.

Και ποιος θα πολεμήσει κιόλας στους πολέμους τους; Μας προετοιμάζουν και για αυτό και στρέφονται προς τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τις συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Την καλύτερη δουλειά σε όλα αυτά την κάνουν οι ΗΠΑ: με τη ρητορεία περί woke agendas την επίθεση στα τρανς άτομα, τους μετανάστες/τις μετανάστριες, τον διάχυτο μισογυνισμό και συντηρητισμό που βγαίνει προς τα έξω είτε με επίσημους τρόπους είτε ανεπίσημα όπως με περσόνες τύπου Τσάρλι Κέρκ που μάλιστα -για να μην ξεχνιόμαστε- η δολοφονία του στεναχώρησε πολύ και την φίλη του πρέσβειρα Γκιλφόιλ .

Έτσι στρέφεται η συζήτηση όλο και πιο ακροδεξιά και μάλιστα με επίσημο τρόπο από τις κάθε λογής κυβερνήσεις χωρίς καν αυτές να είναι με τη βούλα ακροδεξιές και φυσικά ενισχύεται και όλο το φάσμα της επίσημης ακροδεξιάς, αλλά και του φασισμού επικίνδυνο τρόπο.

Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν είναι καλύτερη.

Με θράσος βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης για να μας μεταφέρει τον διακαή του πόθο να πάρουμε κι εμείς λίγο “άρωμα Αμερικής”, να ζωστούμε με όπλα γιατί τα Βορίζια του γέννησαν κατά βάση αυτό τον προβληματισμό: πως θα μπορέσουν δηλαδή οι Έλληνες πολίτες να φυλάνε κανένα όπλο κάτω από το μαξιλάρι για παν ενδεχόμενο. Εντωμεταξύ στις ΗΠΑ οι νεκροί από οπλοκατοχή από το 1968 και μετά στοιχεία του 2017, όπως τα κατέγραψε το κέντρο ελέγχου και πρόληψης ασθενειών είναι περισσότεροι από 1.5 εκ πολίτες, ενώ 1,2 εκ είναι οι νεκροί Αμερικανοί σε όλους τους πολέμους που έχουν κάνει οι ΗΠΑ στην ιστορία τους – και μάλιστα τα όπλα έχουν ξεπεράσει τα τροχαία σαν αιτία θανάτου.

Δεν φτάνει λοιπόν στον Άδωνι και στην Νέα Δημοκρατία η παγιωμένη σχέση θανάτου που υπάρχει με τον άξονα Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ με την εποπτεία των ΗΠΑ. Ούτε τους φτάνουν οι αμερικάνικες βάσεις που εξαπλώνονται σε όλη την επικράτεια, οι οικονομικές σχέσεις και τα συμφέροντα ελληνικού και αμερικάνικου κεφαλαίου που διαπλέκονται. Το “άρωμα Αμερικής” για την κυβέρνηση σημαίνει ακόμα μια συμφωνία για το LNG, με την οποία οι ΗΠΑ προσπαθούν να πάρουν την αποκλειστικότητα στο ενεργειακό παιχνίδι στην ΕΕ σε μια προσπάθεια ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως η Ευρώπη από τη ρωσική ενέργεια. Έτσι η αμερικάνικη πολυεθνική Exxon Mobil μαζί με την Helleniq Energy (πρώην ΕΛΠΕ) αναλαμβάνουν εξορύξεις στο Ιόνιο Πέλαγος, ώστε η Ελλάδα να γίνει κόμβος για την εξαγωγή στην Ευρώπη του υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Φυσικά όλα έχουν το κόστος τους.

Οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις δεν πληρώνονται μόνο με ανθρώπινες ζωές αλλά και με ανατιμήσεις, αύξηση του κόστους ζωής , ξεπουλήματα, ιδιωτικοποιήσεις.

Και την ίδια στιγμή η πολεμική προετοιμασία δε σταματά, παραδείγματα το νομοσχέδιο Δένδια για το στρατό, η στροφή στην πολεμική οικονομία, ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός που μαίνεται, η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σχέση του ελληνικού κράτους με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ που ενισχύεται συνεχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως πρόσφατα F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και ιπτάμενα τάνκερ της ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας (IAF) ολοκλήρωσαν μια κοινή αεροπορική άσκηση με αντικείμενο τον εναέριο ανεφοδιασμό. Φυσικά παρόμοιες κοινές ασκήσεις γίνονται συχνά.

Όσοι αυτοί μας πουλάνε πολεμικές προετοιμασίες το ΑΕΠ της χώρας είναι ακόμη κάτω από τα επίπεδα του 2008, ενώ το Ταμείο Ανάκαμψης που μας πλάσαραν όλα αυτά τα χρόνια ως πανάκια τελειώνει τον Αύγουστο του 2026, αφότου μοίρασαν τα λεφτά στα συμφέροντα του κεφαλαίου χωρίς καν να έχουν καταφέρει να το εκμεταλλευτούν εξολοκλήρου, περισσεύουν ακόμα 13 δις που δεν ξέρουν πως θα τα εκταμιεύσουν. Και φυσικά μόλις τελειώσει το Ταμείο τι θα αφήσει πίσω του; Καμένη γη! Γιατί το βασικό μότο του αστικού πολιτικού συστήματος είναι το “πάμε κι όπου βγει” και “ σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε”. Άλλωστε το Ταμείο Ανάκαμψης το πληρώσαμε ούτως ή άλλως πολύ ακριβά, με αντάλλαγμα αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.

Ποια κυβέρνηση μπορεί να πείσει ότι υπάρχει προοπτική όταν το 42% των νοικοκυριών χρωστάει κάπου, το 35,5% του μισθού πάει στο νοίκι, όταν στην καλογυαλισμένη τουριστική τους βιομηχανία δουλεύουν σεζόν εργαζόμενες/οι σε εξαντλητικές συνθήκες; Ποιος θα πείσει ότι η ανεργία εξαλείφεται όταν αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από την μαύρη εργασία, την υποαπασχόληση, την εργασιακή περιπλάνηση και ανακύκλωση, τις 2-3 δουλειές για μισθούς της πλάκας; Και φυσικά από την υπερεργασία με το 13ωρο που ψηφίστηκε.

Για ποια κοινωνική συνοχή, ευημερία και δικαιοσύνη να πείσουν όταν όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μαζί με τους παρατρεχάμενους τους έβαλαν το χέρι τους για να γίνει το έγκλημα των Τεμπών; Όταν το κράτος θαλασσοπνίγει εκατοντάδες μετανάστες/πρόσφυγες στην Πύλο και όχι μόνο, εφαρμόζει αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική, όταν κάνουν φαγοπότια τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ την ίδια στιγμή που εμμέσως πάνε να ιδιωτικοποιήσουν τα ΕΛΤΑ κλείνοντας παραρτήματα;

Τα αστικά κόμματα αποτελούν το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας που φτωχοποίησε λαό και νεολαία. Οι δήθεν «εναλλακτικές» —ΝΕΑΡ, Τσίπρας, Πλεύση— είναι αναμασήματα του ίδιου συστήματος, ενώ το ΚΚΕ μένει αριστερό ανάχωμα. Η ΝΔ κυβερνά χωρίς πραγματικό κοινοβουλευτικό αντίπαλο, ο δικομματισμός τρίζει και τα «νέα κόμματα» τύπου Τσίπρα, Σαμαρά είναι ανακυκλωμένες εκδοχές του ίδιου σάπιου κόσμου, φτιαγμένες για να απορροφούν τη λαϊκή οργή και να τη φέρνουν πάλι στα όρια του συστήματος.

Η κυβέρνηση όμως είναι απονομιμοποιημένη. Και κάνει κινήσεις για να επιβληθεί. Όπως αυτή με τον Άγνωστο Στρατιώτη. Η απονομιμοποίησή της φάνηκε με τον πιο έκδηλο τρόπο στην πιο μεγάλη απεργία της μεταπολίτευσης, αυτή της 28ης Φλεβάρη.

Υπάρχουν ριζοσπαστικές τάσεις στο σήμερα;

Ξεκάθαρα ναι. Από το κίνημα στη Γαλλία που εξανάγκασε σε υπαναχώρηση την κυβέρνηση για το συνταξιοδοτικό και την γενική πολιτική αστάθεια που έχει δημιουργήσει, το κίνημα στο Νόβι Σάντ της Σερβίας για τις δημόσιες μεταφορές και τις ιδιωτικοποίησεις, μέχρι το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που πήρε ώθηση από τις πρωτοβουλίες που στηρίξαμε και εμείς ως Κομμουνιστική Απελευθέρωση, δηλαδή το March to Gaza και το Global Sumud Flotilla. Tο κίνημα για τα Τέμπη, η αλληλεγγύη στον Πάνο Ρούτσι, οι αγώνες εκπαιδευτικών και υγειονομικών, ή ακόμα οι ριζοσπαστικές τάσεις που γεννήθηκαν σε μια προηγούμενη φάση και ακόμη δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά κάνουν την εμφάνισή τους με αντιφατικό τρόπο στα κινήματα του σήμερα. 

“Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουνα σπόρος”

Σαν σπόρος είναι οι αυτές οι τάσεις που μένουν μέσα στα χρόνια και τις βλέπουμε στους αγώνες του σήμερα.

Τέτοιες τάσεις σε μια προηγούμενη φάση γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία, στο φοιτητικό, στο μεγάλο φεμινιστικό κίνημα που ξέσπασε και στην Ελλάδα, αλλά και σε εργατικούς αγώνες ακόμα και σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα, όπως της Efood.

Αρκούν από μόνες τους οι τάσεις αυτές;

Οι τάσεις αυτές είναι δείκτης των δυνατοτήτων, όμως απέναντι στον αρμαγεδώνα που ζούμε προκύπτουν ερωτήματα:

Ποιος θα αντισταθεί οργανωμένα, ποιος θα στρέψει σε ανώτερη κατεύθυνση τις τάσεις αυτές;

Θα μιλήσουμε καθαρά. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι.

Ούτε με την κατάσταση του εργατικού κινήματος, ούτε με την κατάσταση της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Το είπαμε άλλωστε και με το ιδρυτικό μας συνέδριο ως Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση πρώτα πρώτα πρέπει να παραδεχτούμε πως βρισκόμαστε σε κατάσταση κατώτερη των απαιτήσεων της εποχής και αυτό φαίνεται με διάφορους τρόπους.

Η εκλογή Μαμντάνι είναι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Από τη μία το αστικό μπλοκ έσπευσε να ταυτίσει τον Μαμντάνι με τον κομμουνισμό, μήπως γιατί είναι κομμουνιστής; Όχι βέβαια, αλλά γιατί όπως διαβάζουμε την πραγματικότητα και φαίνεται να ευσταθεί η εκτίμησή μας προετοιμάζονται για κοινωνικές θύελλες τις οποίες βλέπουν σε ξεσπάσματα κατακερματισμένα και αυτό που κυρίως τους απασχολεί, ακόμα και τώρα που έχουν διακηρύξει το τέλος της ιστορίας και του μονόδρομου του καπιταλισμού, ακόμα και τώρα λοιπόν αυτό που τους φοβίζει είναι μη στηθεί το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού. Για αυτό ο Τραμπ καθιερώνει την εβδομάδα αντικομμουνισμού. Τόσο φοβούνται.

Για να ξαναγυρίσουμε στον Μαμντάνι Από την άλλη υπάρχει μια θριαμβολογία για την εκλογή του η οποία παρουσιάζεται ως παράδειγμα.

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ;

Αν κάτι έχουμε καταλάβει κάτι από την ιστορία, και την παλιότερη, αλλά και την πιο πρόσφατη της 10ετους παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των πολιτικών που παρουσιάστηκαν ως εναλλακτικές είναι πως δεν πείθουν απαντήσεις τύπου αντιδεξιών, δημοκρατικών, αντιμνημονιακών μετώπων. Αντίθετα έχουν κοντά ποδάρια. Γιατί κάθε φορά που λέμε “να ζήσει ο λαός καλύτερα” συγκρουόμαστε με τις πιο σκληρές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις. Το ζήτημα της εξουσίας δεν λύνεται με κοινοβουλευτικά κόλπα και μίνιμουμ προγράμματα 3 γραμμών, γιατί αυτά διαλύονται όταν έρχονται αντιμέτωπα με το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, τα Πολυεθνικά Πολυκλαδικά Μονοπώλια, τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους μηχανισμούς τους. Δεν υπάρχει διέξοδος για τους λαούς της Ευρώπης χωρίς έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και τελικά προς τα εκεί πρέπει να στρέψουμε τους πολιτικούς μας στόχους στο σήμερα.

Είναι ωραία τα προγράμματα των 3 γραμμών τύπου Μαμντάνι αλλά πως θα αντιμετωπίσει ο προϋπολογισμός του δήμου της Νέας Υόρκης την κρίση του αμερικάνικου κεφαλαίου; Πως θα εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές; Είναι άραγε αρκετό να τοποθετείσαι με έναν προοδευτικό τρόπο όταν είσαι κομμάτι ενός από τους πιο σκληρούς αστικούς πόλους όπως είναι οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ που έχουν διεξάγει μερικούς από τους πιο βάρβαρους πολέμους που έχουν γίνει στον πλανήτη αυτό;

Θα πρέπει να μας διδάξουν οι ήττες του παρελθόντος για να βρούμε τον δρόμο για τις νίκες του μέλλοντος.

Σίγουρα έχει θετική πλευρά η εκλογή του, όχι ως προς το τι θα κάνει ο Μαμντάνι, γιατί χωρίς καταστροφολογία αλλά με μια απλή ανάγνωση της ιστορικής εποχής και των ορίων που θέτει το σύστημα στο οποίο παίζει, καταλαβαίνουμε που θα οδηγηθεί η κατάσταση. Έχει θετική πλευρά ως προς την πρόθεση των ψηφοφόρων του και ακόμα περισσότερο ενός τμήματος που βρίσκεται ανάμεσά τους που ψάχνεται πιο ριζοσπαστικά, κομματιού και της πολυεθνικής εργατικής τάξης και των πιο καταπιεσμένων τμημάτων -των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων , των μεταναστριών- που ψάχνεται πέρα από τα όρια του συστήματος και σήμερα δεν ξέρει προς τα που να διοχετεύσει τις αναζητήσεις αυτές. Συνδέεται και με τις αντιφατικές κινητοποιήσεις “No Kings” που κινητοποίησαν εκατομμύρια στις ΗΠΑ.

Δεν είναι πρόβλημα του Μαμντάνι ότι δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικός. Θα ήταν εύκολο αν η απάντηση στην ζοφερή πραγματικότητα ήταν κάποιος Μαμντάνι, όμως δεν είναι.

Εμείς πρέπει να στρέψουμε αλλού το βλέμμα αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς στις εκτιμήσεις μας και στοιχειωδώς σοβαροί στο που θέλουμε να πάνε τα πράγματα.

Το βλέμμα μας πρέπει να στραφεί στο τι κάνει η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά, στους πολιτικούς στόχους και το πρόγραμμα που είναι αναγκαίο στην εποχή μας ώστε οι ριζοσπαστικές τάσεις να μην εκτονώνονται σε εκλογικές ψήφους διαμαρτυρίας ή ψεύτικων ελπίδων για μια καλύτερη ζωή εντός αυτού του συστήματος. Αν κάτι αποδεικνύεται από την ανάλυση της πραγματικότητας είναι ότι ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να γίνει πιο ανθρώπινος και πιο βιώσιμος. Όσο παίζουμε στα όρια του συστήματος αυτού δεν έχουμε μέλλον.

Όμως θέσαμε ένα ερώτημα στην αρχή, το οποίο επαναφέρω καθώς είπαμε πως έχουμε σαφή απάντηση. Είναι ο αρνητικός συσχετισμός τέτοιος που πλέον πρέπει να παραδοθούμε σε αυτόν; Να κάνουμε καμία διαμαρτυρία, να πιέσουμε ή να ενταχθούμε στο τάδε ή το δείνα πολιτικό σχέδιο γιατί η αντικαπιταλιστική αριστερά ξόφλησε;

Εμείς απαντάμε πως δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα.

Πρόσφατη έρευνα μας μεταφέρει ένα βασικό αίσθημα των Ελλήνων πολιτών

"Διαφθορά παντού, δικαιοσύνη πουθενά».

Αυτό εκφράζεται όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά εκφράζεται σε θραύσματα.

Το μεγάλο πρόβλημα γεννιέται όταν μπαίνει το ζήτημα: καλά όλα αυτά, αλλά πως θα πάει το πράγμα αλλιώς; Εκεί προσκρούουμε πάντα στο ζήτημα της εξουσίας

Θα εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες;

Η εποχή που ζούμε απαιτεί όχι απλώς αντίσταση, αλλά επαναστατική κατεύθυνση. Η τακτική μας, οι μάχες του σήμερα, πρέπει να καθοδηγούνται από μια κομμουνιστική στρατηγική, που δείχνει πώς μπορεί να ζήσει αλλιώς η εργατική τάξη — με δουλειά, δικαιώματα, ελευθερία, ειρήνη και σεβασμό στη φύση. Στα στρατηγικά ερωτήματα του αντιπάλου, στρατηγικά οφείλουμε να απαντάμε.

Απέναντι στην αστική αδιαλλαξία, η απάντηση δεν μπορεί να είναι διαχείριση. Είναι αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Ένα πρόγραμμα πάλης ριζωμένο στις ανάγκες του λαού:-μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα και αυξήσεις για όλες όλα όλους,-δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, ενέργεια, μεταφορές,-προστασία της φύσης από τη λεηλασία του κεφαλαίου,-λαϊκές ελευθερίες και ειρηνική συμβίωση των λαών, απεμπλοκή της χώρας από τους πολέμους και τα συμφέροντα

Αυτό το πρόγραμμα δεν χωρά μέσα στα δεσμά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σημαίνει άρα ρητός στόχος εξόδου από ΝΑΤΟ ΕΕ. Σημαίνει ανατροπή του δημοσιονομικού σφαγείου των ευρωμνημονιακών δεσμεύσεων και των απαιτήσεων του προγράμματος σταθερότητας, εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, φορολόγηση του κεφαλαίου, κατάργηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και έξοδο της Ελλάδας από τους πολέμους του ιμπεριαλισμού.

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γίνει με κυβερνήσεις διαχείρισης ή κόμματα-μαγαζιά αρχηγών. Ούτε τα ρεύματα που ανακυκλώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με νέο περιτύλιγμα — είτε λέγονται Νέα Αριστερά, κόμμα Τσίπρα, Πλεύση Ελευθερίας ή αναζητούν αδύνατους ευρωκευνσιανισμούς όπως ΜέΡΑ25/ΛΑΕ. Κι ούτε απαντά στη σημερινή επίθεση το ΚΚΕ, που όταν η ταξική πάλη οξύνεται, επιλέγει τον ρόλο του αριστερού αναχώματος, συγκρατώντας την οργή και τη ριζοσπαστικοποίηση και τις τάσεις που αναγνώσαμε ότι υπάρχουν. Χαρακτηριστική η στάση του με το έγκλημα των Τεμπών και τις ιδιωτικοποίησεις. Κανένας πολιτικός στόχος, ούτε λόγος για ανατροπή κυβέρνησης, ούτε λόγος για κρατικοποίησεις με εργατικό έλεγχο, να φύγει η Hellenic Train.Η αλλαγή θα ’ρθει από τα κάτω, με ανατρεπτικό εργατικό κίνημα, που θα συγκρουστεί με τη λογική της υποταγής και του κομματικού συνδικαλισμού.

Όχι συνεργασίες με ρεύματα που ψάχνουν «ήπιους ευρωκεϊνσιανισμούς» ή παλιά μονοπάτια τύπου ΣΥΡΙΖΑ.Όχι «αριστερά αναχώματα» που χαϊδεύουν τη σταθερότητα του συστήματος.

Δεν αρκούν οι γενικές εκκλήσεις για «ενότητα» χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.Ο λαός δεν συγκινείται από άδεια λόγια — θέλει απαντήσεις στην καρδιά των προβλημάτων.Δεν μπορεί να πείσει η αδράνεια του ΚΚΕ, που περιορίζεται σε αριθμούς σωματείων και διεκδικήσεις χαμηλών πτήσεων, ούτε όσοι βλέπουν τη ριζοσπαστική οργή μόνο ως εκλογικό ποσοστό. Οι εκλογές είναι μια μάχη που δίνουμε συχνά, όχι όμως το πεδίο που κρίνεται ο πραγματικός συσχετισμός και αυτό το έδειξε και η τεράστια αποχή των τελευταίων χρόνων που μέσα της ενυπάρχει κομμάτι των ριζοσπαστικών τάσεων για τις οποίες μιλήσαμε.Αν δεν βάλουμε πολιτικούς στόχους σύγκρουσης με το κεφάλαιο, την ΕΕ και το σύστημα,αν δεν οργανώσουμε πραγματικά το εργατικό κίνημα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση,τότε δεν δίνουμε πειστική απάντηση — δίνουμε απλώς χρόνο στον αντίπαλο.

Η συνολική πολιτική απάντηση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, όπως την αναπτύσσουμε σαν Κομμουνιστική Απελευθέρωση και την προβάλουμε μέσω της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν προϋποθέτει μόνο «Θέσεις», «αναλύσεις» και «πρόγραμμα για όλα», αλλά και συγκέντρωση ευρύτερων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, οργανωτικά, πολιτικά, θεωρητικά. Η συγκέντρωση αυτή συνιστά μια πρόταση ενότητας και συγκρότησης αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου, αγωνιστών, ρευμάτων και πολιτικών οργανώσεων, ακόμη και αν υπάρχουν διαφορές σε πολλά θέματα. Φυσικά, ταυτόχρονα, η πρόταση αυτή θέτει αντικειμενικά ζήτημα οριοθέτησης με άλλα ρεύματα και πολιτικές απαντήσεις. Δεν πρόκειται για οργανωτική περιχαράκωση, αλλά πολιτική θέση απόρριψης της συνεργασίας με πολιτικά ρεύματα τα οποία κινούνται στα όρια της αστικής πολιτικής ή φτάνουν ως τα μισά του δρόμου. H ANΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να παίξει καθοριστικό ρόλο για την επόμενη μέρα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και αυτό πρέπει να αναδειχθεί και μέσα από την επερχόμενη 6η συνδιάσκεψή της.

Εμείς θεωρούμε πως στο σήμερα η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να συμβάλλει σε μια ανασυγκρότηση της πρωτοπορίας σε όλα τα επίπεδα.

Δεν μπορεί να μας ικανοποιεί η κατάσταση του εργατικού κινήματος στο σήμερα. Και πρέπει να δώσουμε έμφαση και για το ρόλο που θέλουμε να παίξει. Μια απεργία εδώ κι εκεί, υπό την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως κάνει ο αστικοποιημένος κρατικο/εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ή ο ακολουθητισμός του ΠΑΜΕ δεν αρκεί.

Έχουμε την ανάγκη συγκρότησης εκείνου του ανεξάρτητου ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα που θα χωράει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες ντόπιες και μετανάστριες που δεν έχουν καμία αλληλεπίδραση με τον επίσημο συνδικαλισμό, τον αποστρέφονται και τον λοιδορούν, ειδικά οι νεότερες και οι νεότεροι. Έναν πόλο που θα βάζει τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, θα ενώνει την πολυεθνική εργατική τάξη.

Βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι για εμάς η συγκρότηση της Ταξικής Κίνησης για την εργατική Χειραφέτηση, συσπείρωση που φιλοδοξεί να συγκεντρώσει και να εκφράσει τους πρωτοπόρους αγωνιστές/τριες και να ενισχύσει την τάση χειραφέτησης των εργαζομένων μέσα στις σημερινές αντιπαραθέσεις και ταξικούς αγώνες. Αλλά και την προώθηση ενός σχεδίου ανάπτυξης μιας άλλης λογικής για το εργατικό στους κρίσιμους κλάδους για την καπιταλιστική οικονομία.

Συνολικά η δική μας πρόταση είναι καθαρή:αντικαπιταλιστική, διεθνιστική, αντιιμπεριαλιστική, επαναστατική.Να πάρει ο λαός στα χέρια του τον πλούτο που παράγει,να σπάσει τα δεσμά του κεφαλαίου,να ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Έτσι θέτουμε τον αναγκαίο πολιτικό στόχο σήμερα: Μαζικός – λαϊκός ξεσηκωμός για την ανατροπή της αστικής – κυβερνητικής πολιτικής και της κυβέρνησης, για κατακτήσεις υπέρ του λαού, με όπλο ένα σύγχρονο πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ρήξης και ανατροπής και υποκείμενο ένα μαχητικό και πολιτικό εργατικό κίνημα και ισχυρή αντικαπιταλιστική– κομμουνιστική αριστερά. Όχι στην κοινοβουλευτική - εκλογική αναμονή. Συγκέντρωση κοινωνικό-πολιτικών δυνάμεων για αυτό τον στόχο.

Υπάρχουν λοιπόν οι δυνάμεις αυτές;

Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν. Θεωρούμε πως στην αντικαπιταλιστική αριστερά υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σήμερα υπάρχει ένα ζωντανό, μαχόμενο, αντικαπιταλιστικό ρεύμα, που δεν συμβιβάζεται. Δε θα μπορούσε να μην υπάρχει άλλωστε όταν κάναμε τόσο λόγο για αυτές τις ριζοσπαστικές τάσεις. Αυτό το ρεύμα δεν υποτάσσεται, δεν πιστεύει στις αυταπάτες της ρεφορμιστικής αριστεράς — ούτε του χθες, ούτε του σήμερα. Είναι το ρεύμα που αναπνέει στους δρόμους, στα Χαυτεία, στις απεργίες, στις πορείες για την Παλαιστίνη· Υπάρχουν αγωνιστές/αγωνίστριες σε περιφερειακές και δημοτικές κινήσεις, πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα στο εργατικό, στα σχήματα της Attack, στο Students For Gaza, ευρύτερα στο νεολαιίστικο, στο φεμινιστικό, στο περιβαλλοντικό, στο αντιπολεμικό κίνημα. Υπάρχουν σίγουρα ρεύματα σε αναζήτηση που δεν πείθονται από ΜΕΡΑ25/ΛΑΕ ούτε από ΚΚΕ, αλλά διστάζουν και ελπίζουμε να μη μείνουν στα μισά του δρόμου αλλά να πάρουν την επιλογή για μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις από το ΚΚΕ που είναι σημαντικές και τις λαμβάνουμε υπόψιν.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έχει μπροστά της μια επιλογή: να παραδοθεί σε δρόμους τύπου Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, κόμμα Κόρμπιν στην Αγγλία, Μαμντάνι στην Νέα Υόρκη παίζοντας με τα όρια του συστήματος χωρίς ποτέ να τα ξεπερνάει, γεννώντας ελπίδες για να τις καταστρέψει λίγο μετά, δίνοντας κι άλλα όπλα στη φαρέτρα του συστήματος, ή να επιλέξει το δύσκολο δρόμο της ανεξαρτησίας της από την αστική πολιτική, της ρήξης με τις ολοκληρώσεις, της σύγκρουσης. Της άρθρωσης ενός προγράμματος με πόδια. Ελπίζουμε πως οι δυνάμεις αυτές θα συμβάλλουν σε μια νέα δυναμική συνάντηση μαχόμενων αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.

Δεν ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε κάποια απόλυτη αλήθεια και τέλειο σχέδιο. Κάνουμε μια πολιτική εκτίμηση όμως και διαβάζουμε την ιστορία, προσπαθούμε να διδασκόμαστε από αυτή. Αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα στο ζόφο υπάρχουν ριζοσπαστικές τάσεις και φοβερή κοινωνική δυσαρέσκεια και προ παντός ΟΡΓΗ. Κάπως αυτή θα διοχετευθεί, κάπως θα εκφραστεί. Η ακροδεξιά το έχει καταλάβει και παίζει μπάλα.

Εμείς θέλουμε να την εκφράσουμε την οργή αυτή επαναστατικά, παίρνοντας παράδειγμα από τον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στις πιο αντίξοες συνθήκες με το όπλο στο χέρι και δεν λυγίζει, δεν καρτερά, αλλά ξέρει πως δεν κρίνεται σε μια ζαριά το παιχνίδι. Θέλουμε η ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά να την εκφράσει αυτή την οργή και πιστεύουμε ότι μπορεί, με πρόγραμμα και στόχους.

Στον κόσμο του εγώ, λίγο ακούγεται το εμείς, αλλά και πάλι πασχίζει και ξεπηδάει και ξεφυτρώνει στους πιο ανύποπτους χρόνους με τους πιο δύσκολους τρόπους.. Όμως ακούγεται βροντερό σε στιγμές όπως η δικαίωση των αιτημάτων του Πάνου Ρούτσι, αποτέλεσμα του ανυποχώρητου αγώνα, της τεράστιας αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε και του πείσματος του λαού να βγάζει γλώσσα στην κυβέρνηση. Ακούγεται όταν με αγωνία βλέπαμε το στόλο του Global Sumud Flotilla να πλέει προς τη Γάζα σε συνθήκες πλήρους περικύκλωσης και αποκλεισμού και παρά τις συλλήψεις, τους βασανισμούς, τους εξευτελισμούς, να γυρνάει ο στόλος με ψηλά το κεφάλι, υψωμένες τις γροθιές και την υπόσχεση πως δεν μας νικήσατε, όσες φορές και να μας διώξετε θα ξανάρθουμε.

Χρόνια πριν τα σημερινά γεγονότα στην Παλαιστίνη έγραψε ο Μαχμούντ Νταρουίς, ο Παλαιστίνιος ποιητής που δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας:

Φυλάξου.Από την πείνα μου φυλάξουκι απ’ την οργή μου. 

Αυτή την οργή να κάνουμε εμείς ποτάμι που θα φουσκώσει και θα τους πνίξει.

Για να νικήσουμε!

Ευχαριστούμε!